YENİ EVDEN SES VERİYORUM

Yeni evimden yazdığım ilk post ile herkese selamlar!... 

Tokideki ses tokiden 2 hafta ev arama telaşı ile,1 hafta ise evi bulduktan sonra evi toplama ile,son bir haftadır da yeni eve yerleşme vede temizlik ile geçirdiğim için. Şuanda ellerim sanki kaplumbağa bacağı gibi pütür pütür. Birde parmak uçlarında çatlaklıklar var ki sormayın, öyle çok acıyor vede sızılıyor ki krem mirem kar etmiyor. :( Gün içinde belki 50 kere krem sürüp sonra bir yeri silmek için yıkıyorum. Gece ise sanki krem sürmüyor elime krem yediriyorum. O derece çok sürüyorum ama yinede hiçbir şekilde iyileşme yok. Ama ümitliyim bu azimle devam edersem bu eller nasırlaşma-dan tekrar eski haline dönecek...

Yeni evimde durumlar şimdilik iyi gidiyor, henüz eve ne çocuklar nede ben tam alışamadık. Özellikle Emir ile ben sürekli tokideki evimizi özlüyoruz. Tabiki Emir oradaki evimizden çok okulunu vede arkadaşlarını özlüyor. Yeni arkadaşlarının ismi eski okulundaki arkadaşlar ile aynı olunca bile duygulanan akşam bana anlatırken göz pınarlarında iki damla yaş ile anlatan bir kuzum var. Canım kuzum bu sulu gözlülüğü tıp ki ben... Kuzum o okulunu özlediğinde onun o halini görünce çok üzülüyor onun karşısında salya sümük ağlamak istiyorum. Ama daha sonra sirkelenip kendime geliyorum. Ve '' yapma Sultan çocuğun karşısında ağlarsan oda senden destek alır ve yeni okul ve arkadaşlarına hiç alışamaz.O sebepten onun karşısında güçlü durman gerekiyor ki, oda seni taklit ederek güçlü kalsında yeni arkadaşlarına biran önce alışsın'' diyorum. Anlayacağınız bu analıkta ağlamak bile lüks(!)

Efe de durum ise şimdilik iyi gidiyor. yeni evindeki ayrı oda olayının tadını gün içinde özellikle abisi okulda iken bol bol çıkarıyor. Şimdilik okula gitmek gibi bir arzusu da yok. BENCE en çok bu taşınma sebebi ile Efe'yi okuldan almam onun için çok iyi oldu.

Babamızda ise durum sabah iş, akşam ise yemek vede çay faslından sonra elinde kerpeten, torna vida gibi bir takım aletler ile sürekli bir kurulum vede onarım işi ile uğraşmakta olduğu için bitkin bir halde.

Ama olsun ben yinede umutluyum. O tokiyi neşeli vede yaşayan bir ev haline biz dönüştürdük. Şimdi de hepimiz hep bir elden çalışarak bu evimizi de en az tokideki evimiz kadar yaşayan, enerjik vede sevgi dolu bir yuva haline getireceğiz...

Çatlak eller ile sırf çocuklar istiyor diye gece yaprak sardım... Acaba büyüyünce benim bu hallerimi hatırlayıp kıymetimi bilirler mi ki?

Hoşça kalın.

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share