ÜÇ YAŞINDA ABİ Mİ OLUNURMUŞ(!)

Maalesef ki biz Emir'i 3 yaşında hatta 2.5 yaşında ''oğlum artık sen abisin'' diyerek onun küçücük omuzlarına abilik gibi büyük bir görevi yükledik. :(

Emir halen 2.5 yaşında iken ben Efe'ye hamile idim. Ama Emir'de çok küçük aklı tam olarak oturmamış bir çocuk olduğu için sürekli kucağıma gelmek, onu kucağımda taşımamı hatta zıplatma mı isterdi. Ama benim karnım burnumda olduğu için sürekli ona ''oğlum bak karnımda kardeşin var seni kucağıma alırsam ona zarar veririm. Artık sen bir abi olacaksın'' derdim. Kuzum ise omuzlarını düşürüp kafası yerde sessizce ''tamam'' derdi...

Sonra Efe doğdu... Bu sefer sürekli Emirden bir şeyler beklendi. Yok kardeşinin beşiğini bir salla gel, Git kardeşinin sesi çıkıyor mu bir dinle,ağzına bir şey almış mı bak..... gibi şekilde şeylerle sürekli kardeşine bakmak vede onu kollaması beklendi. Ama bu esnada kuzum yine 4 bilemedin 5 yaşlarında bir çocuk. O halen kendisi bir çocukken onun omuzlarında bir abilik görevi vardı. Hani Allah'ı var çokta akıllı çocuk olduğu için bu görevi çok güzel yaptı. Ki bence o sebebinden bu abilik görevi onun üzerine bindi. Bu kadar anlayışlı vede güzel bir abilik yapmasa idi. Ona güvenip evde işlerimi yapamaz hatta ikisini yalnız bir odada dahi bırakamazdım. Ama Emir'im kardeşine o kadar iyi baktı ki bazen düşünürüm de Efe'yi büyütürken bana köstek değil daima yanımda yardımcı oldu. Hakkını yiyemem...

Şimdi bunu neden anlattığıma gelirsek. Artık ben akıllandım Emir'e öyle sen abisin kardeşinin istediği olsun, onu üzme gibi söylemler ile ondan yaşından büyük davranışlarda bulunmasını beklemiyorum. Hatta eskiden kuzumun yaşının gereği yaptığı şımarıklıklarına kızar ''OĞLUM ABİLER GİBİ DAVRAN SEN BİR ABİSİN''demem aklıma geldikçe kendime o kadar çok kızıyorum ki yemek masasını alıp kafama geçiresim geliyor. Ne kadar çok cahillik vede hata yapmışım. Küçük çocuktan daima büyük davranışlar beklemişim diyerek.. :( 

Bu yazımı yazmamdaki asıl maksat etrafımda gördüğüm bazı küçük 3-4 yaşlarındaki çocukların kardeşleri olunca ebeveynlerinin aynı benim düştüğüm hataya düştüğünü gördükçe üzülüyorum. Ve onları genellikle uyarıyorum ''ona abi yada abla görevini hemen omuzlarına yükleme bırak oda çocukluğunu yaşasın. İlk çocuk olmak onun tercihi değildi. O sebepten onu ilk çocuk olduğu için ona ceza verme.'' diyorum. Çünkü bence küçük bir çocuktan abi yada ablalık beklemek ona verilebilecek en büyük cezalardan biri. 

Sonradan da diyoruz ki ''yok efendim oğlum-kızım kardeşini çok kıskanıyor, neden kıskanıyor halbuki biz ikisine de eşit şekilde seviyoruz'' gibi söylemlerde bulunuyoruz. Halbuki birde kendimizi o çocuğun yerine koyarsak anlayacağız ki onun çocukluğunu elinden alıp ona abilik yada ablalık gibi büyük bir görev verip. Sürekli ondan kardeşi ile ilgilenmesini vede onu kollamasını istiyoruz. Bu şekildeki bir çocuk elbette elinden çocukluğunu alan kardeşini kıskanır ve ona zarar vermek ister(!) Siz olsanız sizde sizin elinizden bir şeyleri alan kişiyi sevmek yerine daima kızar hatta onunla kavga ederdiniz...

Hoşça kalın.

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share