Been geldimmm bol enerjik ve keyif dolu olarak bir 10 günlük tatil sonucu evime döndüm...
En son postta da paylaştığım üzere ilk olarak minik bir bebeğin doğumuna şahit oldum. Bebek doğar doğmaz annesinden dahi önce, ilk benim kucağıma geldi. Minicik eller, ayaklar, parmakları görünce önce bir tırstım. Sanki benimkiler doğduklarında çok büyükmüşte; bu bebek daha küçükmüş gibi geldi... İnsan hakikaten de uzun yıllar yeni doğmuş bebek görmeyince, unutuyormuş.
Cennet kokulu bebek kokusundan bol bol kokladım.
Sonra doğup, büyüdüğüm memleketime gidip, çocukluk arkadaşlarım ve akrabalarımla buluşup onlarla eski günleri yad edip, konuştuk.
Bayram gününü ise yine çocukluğumdaki gibi önce ailenin en büyüğü olan babamın evinde tüm aile ile birlikte kahvaltı yaptık. Daha sonra ise eş ve dostların evlerine tek tek gidip, bayramlaştık. Hani büyük şehirlerde yaşanılan bayramlarda alışa gelmemiş bir yöntem olmayan bayramlaşma yöntemi, hatırladınız mı?...
Sayılı günler çabuk geçtiği için -dolu olarak dahi yaşansa dahi- bittiği gibi benim 10 günlük tatilimde bitti.
Dönüş yolunda çocukluğumu ve genç kızlığımı yaşadığım eve son kez dönüp bir baktığımda aklıma acaba ben bu evi daha doğrusu bu evde yaşayanları tekrar gelişimde bulabilecek miyim? Yada ben bu eve tekrar bir daha gelebilecek miyim? diye düşünüp; her defasında gitmeden önce bir daha dönüşte ağlamayacağım diye kendime milyonlarca kez söz vermeme rağmen yine sözümü tutamayıp, göz yaşlarıma hakim olamadım. :(
Diğer Konya hatıraları yazı dizilerim burada.
Hoşça kalın...
En son postta da paylaştığım üzere ilk olarak minik bir bebeğin doğumuna şahit oldum. Bebek doğar doğmaz annesinden dahi önce, ilk benim kucağıma geldi. Minicik eller, ayaklar, parmakları görünce önce bir tırstım. Sanki benimkiler doğduklarında çok büyükmüşte; bu bebek daha küçükmüş gibi geldi... İnsan hakikaten de uzun yıllar yeni doğmuş bebek görmeyince, unutuyormuş.
Cennet kokulu bebek kokusundan bol bol kokladım.
Sonra doğup, büyüdüğüm memleketime gidip, çocukluk arkadaşlarım ve akrabalarımla buluşup onlarla eski günleri yad edip, konuştuk.
Bayram gününü ise yine çocukluğumdaki gibi önce ailenin en büyüğü olan babamın evinde tüm aile ile birlikte kahvaltı yaptık. Daha sonra ise eş ve dostların evlerine tek tek gidip, bayramlaştık. Hani büyük şehirlerde yaşanılan bayramlarda alışa gelmemiş bir yöntem olmayan bayramlaşma yöntemi, hatırladınız mı?...
Sayılı günler çabuk geçtiği için -dolu olarak dahi yaşansa dahi- bittiği gibi benim 10 günlük tatilimde bitti.
Diğer Konya hatıraları yazı dizilerim burada.
Hoşça kalın...
0 comments: